مرا بنگر که در هندوستان دیگر نمی بینی
برهمن زاده ای رمز آشنای روم و تبریز است
علامه محمد اقبال لاهوری یکی از اندیشمندان بزرگ جهان اسلام و بیشک یکی از شعرای مشهور زبان فارسی دری است. که در ١٨٧٣ م در شهر سیالکوت از توابع هند دیده به جهان گشود.
او تعلیمات ابتدایی را در مکتب خانه گی با آموزش علوم متداوله اسلامی شروع نموده و نسبت نبوغ و استعداد بی نظیری که داشت مورد توجه مولوی میر حسن یکی از دوستان پدرش قرار گرفت. نیاکان اقبال برهمن بودند که پنجصد سال پیش به دین اسلام مشرف شدند. و در همین سنین کم زیر نام مستعار « داغ» به شعر سرودن آغاز کرد. زبان فارسی دری را ازهمین مولوی میر حسن آموخت وچون از آثار شعرا و متصوفین زبان فارسی بهره ای زیاد از حد میبرد زبان فارسی دری را با همه کیف و کان آن فرا گرفت و تقریبا تمام اشعارش را به همین زبان بیان نمود. دیری نگذشت که آوازه اش در سر تا سر کشور هند بلند شد. در سال ١٨٩٧ م با در یافت مدرک لیسانس در رشته فلسفه گردید و بعد از آن عازم اروپا شد. او در دانشگاه کمبریج لندن مدرک حقوق از دانشکده ای لینکون ان را کمایی کرد و با نوشتن رساله ای در مورد ایران مدرک دکترای خود را از دانشگاه کمبرج در یافت کرد.
او به زبان های اردو، فارسی دری، انگلیسی، المانی و عربی مسلط بوده و تا مدت زیادی به شغل وکالت میپرداخت. اقبال در میان دانشمندان غرب از نیچه، برگسون بهره جسته. وعلاقه مفرطی به اندیشه و عرفان شرق داشته است .
